راز مانایی سایه

بسم رب الفاطمه(س)

 

سلام

 

یا حسین بن علی

خون گرم تو هنوز

از زمین می جوشد

هر کجا باغ گل سرخی هست

آب از این چشمه خون می نوشد

کربلایی است دلم

 

                                           امیرهوشنگ ابتهاج

 

شاعر بزرگی بود سایه! این را نه الان که از میان ما رفته است می گویم که بارها و بارها پیشتر از این نیز گفته بودم. عارفانه های او و عاشقانه های او در عرصه ادبیات ایران بی نظیر بود. به هیچ صورت نمی توان برای شعر غریبانه او نمونه دومی بیاورید یا برای شعر مژده بده هم همینطور نیست، نداریم و نمی توانیم نمونه دومی بیاوریم! این اصل بودن سایه است که او را برای ما محترم و گرامی و عزیز کرده است. این یعنی رسیدن به اوجی ماندگار! برای همین است که در وداعش محزونیم حتی پس از نزدیک به قرنی که از عمرش گذشته است!

سایه با این اصل بودنش به ما می آموزد اگر قصدی برای مانایی داریم، تکرار شدن دیگران در ما، راهش نیست که بزرگ شدن و مانایی در تکرار شدن نیست.

با عروج سایه هر چند محزونیم اما این راهی است که همه ما برای رسیدن و ملاقات با خدای عزیز و مهربانمان باید طی کنیم و چه خوب و عاقبت به خیری عجیبی است که همچون سایه با دلی سراسر  کربلایی و پر از نور حسینی به این وصل درآییم.

از مالک یوم الدین برای این بزرگِ عزیز سفر کرده در سرای باقی طلب آمرزش الهی دارم و خواهان آنم که سایه را با امام حسین(ع) محشور نماید.(ان شاالله)

 

                                                                                           محسن دیناروند