بسم الله الرحمن الرحیم
سلام بر شما خوبان
نگران اتفاقی که هنوز نیفتاده نباش!
محسن دیناروند
پی نوشت: گاهی از ترس اتفاق هایی که فکر می کنیم می افتد نگران می شویم و گاهی بیشتر عمرمان را با همین نگرانی ها و استرس ها و ترس های بی مورد سپری می کنیم پس نگران اتفاقاتی که هنوز نیفتاده نباشیم و اینگونه با آرامش زندگی کنیم.
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام خوبان همراه
بی نام .... شعری است فقط برام امام حاضرمان
چه بی نهایت سروده ای
تو!
شعر تازه مرا
آری
باز در اندازه خدا
سروده ای مرا
خورشید سر می زند
به سیاهی دلم آن وقت
که می سرایی ام
نیست دلم هرگز دلواپس این جدایی ها
آنگاه که بی نام صدا می زنی مرا
هر چه گذشته است
آری تلخ است چه سخت
همه اش بادا به پای عشق ای رفیق
روشن است دلم اما
چشم هایت چراغ راه می شود جانا
بیا!
بی نام صدایم کن باز
زیباست بی نام بودن
آنگاه که مرا
می رساند یه اعجاز چشم هایت
محسن دیناروند
پی نوشت: راستش را بخواهید مدتها بود که دلم هوس چنین شعری کرده بود.این شعر را در چند روز با یک حس و حال فوق العاده سرودم و تکمیل کردم. دلم وصل شد به آن حاضز عزیز . به دلم چسبید امیدوارم به دل شما هم بچسبد.
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام عزیزان همراه
زیستن با جهالت دیگران، جهالت بزرگتری است.
محسن دیناروند
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام رفقا
مرگ نزدیک تر از آن چیزی است که فکرش را میکنیم! خیلی نزدیکتر! مواظبت کنیم از خودمان و دیگران که دنیا، نه این دنیا بلکه ته ته ته دنیا حتی به سر سوزنی و قطعا خیلی کمتر از آن نمی ارزد. بله رفقا دنیا به هیچ نمی ارزد.
حرفم نمی آید جز اینکه بگویم دنیا ارزش هیچ چیز ندارد و امید داشته باشیم فقط و فقط به اون دنیا و خدای مهربانی که داریم که منتظر ماست.
محسن دیناروند
پی نوشت یک: علی انصاریان و مهرداد میناوند فقط دو فوتبالیست نبودند، لذت فوتبال یک طرف، لذت حرف ها و بودن این دو هم یک طرف. شاید دیگه دیدن بازی های پرسپولیس بدون این دو عزیز مثل قبل نچسبد.
پی نوشت دو: درگذشت علی انصاریان و مهرداد میناوند را به همه شما تسلیت می گویم و برای این دو عزیز در جوار خدا بهترین خوشی ها رو آرزومندم و برای خانواده هاشون و جامعه ورزشی کشور و به خصوص هواداران پرسپولیس آرزوی صبر می کنم.
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام گرامیان عزیز
راستش دلم بد جور برای تدریس در کلاس درس تنگ شده، حدود چهارسال است یک جورهایی از سر اجبار از رفتن سرکلاس درس محروم هستم و این خیلی مرا اذیت میکند. هیچ شغلی لذت بخش تر از معلمی نیست برای من البته آن هم معلم قرآن بودن. نمیدانم ولی سعی من بازگشت به معلمی است!
اگر سر کلاس درس رسمی در آموزش و پرورش نشد میخواهم لا اقل یک کلاس مجازی راه بیاندازم اما کجا و چجوری اش را نمی دانم . از شما راهنمایی می خواهم.
محسن دیناروند
پی نوشت ۱: دوری ام از معلمی ربطی به کرونا و مجازی شدن کلاس ها نداره و فقط یک مشکل کاری است.
پی نوشت ۲: معلم قرآن بودنم را به خوب بودنم نگیرید. احتمالا من آدم ناربطی به قرآن باشم که قران را دوست دارم و علاقه ی زیادی به فعالیت های دینی دارم.
بسم الله الرحمن الرحیم
با سلام خدمت خوبان
طبیعی است که هر انسانی از برخی کارهای گذشته اش پشیمان شود. من هم مثل همه از برخی کارها پشیمانم. یکی از آن ها که به شدت از انجامش پشیمانم احترام گذاشتن و عزیز دانستن برخی افراد بوده که ارزش و لیاقت آن عزت و احترام را نداشتند.
اولین راهی که برای جبران این پشیمانی به ذهن می رسد شاید بی احترامی به ایشان باشد اما نه ! درست است که احترام گذاشتن به ایشان ناصحیح بوده ولی قطعا بی احترامی به این دست آدم ها ناصحیح تر است چرا که نمایش بی احترامی کردن حتی به انسان های اشتباهی در شان انسان نیست و ما مدعی انسان بودنیم.
پس راه چیست؟ من به این نتیجه رسیدم که راه خوبی است نادیده گرفتن این دست از آدم ها! انگار نمی شناسیمشان!
بله عزیزان !
آدمی که نمی فهمی اش هم نمی شناسی اش!
آدمی که لیاقت محبت و احترام انسان را ندارد هم نا آشنا باشد بهتر!
محسن دیناروند
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام گرامیان
شکی نیست که مرگ در این دنیا سرنوشت مشترک همه ماست و باید خوشحال باشیم که آن طرف مرگ، خدایی هست که مهربان است و بخشنده و دوست داشتنی و بابت وجود این خدای بی نهایت مهربان بی نهایت بار شکرگزارش هستیم و بی نهایت بی تاب برای مرگ و دیدار با خدا.
ساده انگارانه است اگر حتی ذره ای فکر کنیم یک بیماری مثل کرونا یا تصادف و یا هر چیز دیگری با ما شوخی ندارد و مراقبت کنیم برای زنده ماندن! این طرز فکر لااقل برای من خنده دار است و به شوخی می ماند تا اینکه کمی هم که شده رویش حساب باز کنم.
انسان جماعت خیلی هم مراعات که بکند در این دنیا آخرش به یک چیز می رسد به نام مرگ! خوب، بد، زشت، زیبا، فقیر، ثروتمند ، نیکوکار، خسیس، منافق، ریاکار، مومن، سیاستمدار ، ورزشکار، بازیگر، هنرمند، قوی، ضعیف و حتی اگر پیامبر خدا هم باشی فرقی در آخر این دنیا نمی کند و می رسی به مرگ! پس جنگیدن و تلاش کردن برای دنیا و زندگی کردن در این دنیا به هیچ نمی ارزد به هیچ البته برای دنیا! برای همین است که رسیدن به حکومت و قدرت برای مولای عزیزتر جانمان علی(ع) برای قدرت طلبی در این دنیا از آب بینی بزغاله ای بی ارزشتر است مگر برای حمایت از ستمدیدگان در بربر زورگویان و برای خدا باشد نه برای خویشتن.
راه دوری از آفات دنیا فقط پناه بردن زیر سقف بی منت پروردگار است و دیگر هیچ راهی نباید جست و به یقین هر راهی جز پناه خدا گمراهی است .
آری همه ما می رویم و خوشبخت آن کسی است که این دنیای پوچ را به لذت ها و شهوات دنیایی نفروشد، چه شهوت جنسی باشد چه شهوت سیاسی و هر چیز دیگر که بهای انسان را فقط خدا می داند و بس! پس خودمان را بی قید و شرط در اختیارش بگذاریم و این به نفع خود ماست.
در پناه خدا
پی نوشت یک) مهرداد میناوند را شاید جوانتر ها به کری خوانی هایش و خوش صحبی هایش بشناسند اما برای نس های قبل تر یک فوتبالیستی بود که وقتی در ترکیب قرار می گرفت خیالمان از بابتش راحت بود. چه در تیم ملی و چه در پرسپولیس . بازیکنی بود که اهل مراعات بود و حاشیه نداشت. از شنیدن خبر مرگش متاسف شدم و برای او در نزد پروردگار متعال زندگی خوشی را می طلبم.
پی نوشت دو) خدایا به تو پناه می برم از شر وسوسه های دنیا که به شدت از فریب دنیا می پرسم و پناهی را جز تو نمی بینم. خدایا نجاتم با تو ...
پی نوشت سه) مواظب خودتون، خانوادتون و جامعه باشه هم سلامت روح هم سلامت تن !
