امروزِ ما و مباهله!
بسم رب الفاطمه(س)
سلام
روز عزیز و تاریخ ساز مباهله بر همه خوبان و حق جویان عالم مبارک باد که این روز برای همیشه چون آفتابی روشن و گرم برای جهانیان مبارک و گرامی است.
مباهله یک راهکار عملی برای آخرین راه هدایت انسان ها به سمت حق است که ما هرگز نباید آن را در یک روز و یک واقعه خاص که زمانش گذشته است آن را خلاصه کنیم در همان رویداد و آن واقعه عظیم را تمام شده بدانیم و البته غیر قابل تکرار! نه اینگونه نیست ما همیشه در صحنه مباهله ایم چون نبرد حق و باطل همواره در جریان است. و مباهله یک راهکار عملی مواجه جبهه حق با باطل!
آری! مباهله همانطور که قبل از مباهله پیامبر اعظم(ص) بوده است، قطعا پس از آن واقعه عظیم نیز یک راهکار شناخت حق از باطل است البته به عنوان آخرین راهکار!
مبارزه حق و باطل همیشه بوده است و تا وقوع قیامت ادامه خواهد یافت و ما در این میان گاهی دچار مشکل می شویم! یک مشکل این است که گاهی توان تشخیص حق از باطل را از دست می دهیم و دچار فتنه می شویم، مشکل دیگر این که ما گاهی دچار توهم حق بودنیم و مشکل دیگر که درد بزرگتری است اینکه گاهی حق را می فهمیم و باطل برای ما مشخص است اما باز بنا به منفعت، سیاست، ترس، لجاجت یا هر دلیل دیگری دچار نپذیرفتن حق می شویم. مباهله یک راهکار درست برای مواجه با این دوگانگی حق وباطل است.
پیامبر اعظم (ص) با عزیزترین هایش به میدان آمد در مقابل مسیحیان نجران! مسیحیان عاقل بودند که دانستند که پیامبر اسلام(ص) جان عزیزانش را کف دست نمی گذارد اگر بداند حق نیست! پس حتما حق است! این تشخیص از خردورزی آنان بود و وارد میدان مباهله نشدند و برخی از ایشان نیز مسلمان شدند.
و اما باعث تاسف است که ما مسلمان ها گاه به اندازه جریان مقابل نبی مکرم اسلام(س) در صحنه مباهله به حق در مبارزه حق و باطل ها روی خوش نشان نمی دهیم! و کجاست خردورزی امان؟
کی؟ کجا؟ یک نمونه اش صحنه عاشورا! امام حسین(ع) چرا با خانواده اش رفت؟ چرا عزیزترین هایش را با خود همراه کرد؟ چرا زینب(س)؟ چرا امام سجاد(ع)؟ چرا رقیه(س)؟ چرا علی اصغر(ع) ؟ چرا علی اکبر(ع)؟ چرا قاسم(ع) و چرا ابوالفضل(ع)؟ و... چرا با عزیزانش رفت مگر نه این که می توانست مثل هر نبردی فقط با نیروهای نظامی اش می رفت؟ پس اینجا این یک پرسش اساسی، مهم و اثرگذار است که امام حسین(ع) چرا به جز نیروی نظامی با عزیزانش به کربلا رفت؟
عده ای اینگونه تحلیل می کنند که این نشان می دهد امام(ع) برای قیام نرفته! و این چه تحلیل کوتاه و ناپخته ای است! او با عزیزانش رفت تا مباهله ای دیگر باشد! اما صحنه روبروی آنها با نام اسلام این مباهله را نفهمیدند و دچار باطل شدند! حسین (ع) با عزیزانش آمد تا بگوید ای کسانی که آمده اید به مبارزه با من، اگر به حق بودن قیامم یقین و ایمان نداشتم عزیزانم را به عرصه نبرد نمی آوردم! دریابید و دست بردارید از باطلتان و بیایید به راه!
کاش جبهه مقابل امام حسین(ع) مدعی مسلمانی آن روز آنقدر می فهمید که دست کم مثل مسیحیان نجران در مقابل حق صف نکشند و افسوس که منفعت طلبی، دنیاپرستی، ترس های بی مورد و اسیر جو زمانه شدن نگذاشت که در مباهله عاشورا سربلند بیرون آیند!
و اما ما ؟ مباهله هست تا حق و باطل در نبردند! وظیفه ما به عنوان مسلمان سنگین تر است چرا که گاه برداشت های متعدد از اسلام موجب می شود بین انتخاب حق دچار تردید شویم. حق عموما مشخص است! آنجا که عدالت است، آنجا که اخلاق است، آنجا که هدایت الهی و ولایت هست... آری! آنجا حق است در مقابلش باطل! حق و باطل همیشه مرز روشنی داشته اند مثل روز و شب! روز مشخص است و شب نیز! حق و باطل هم همین است! اما گاهی وسوسه ها، دنیادوستی ها، ترس ها، منفعت طلبی ها، لج بازی ها، و ناآگاهی ها و اسیر جو محیط شدن ها باعث می شود دچار به فتنه ها و گرایش به جبهه باطل شویم.
آنچه واضح است اینکه ما همواره باید صحنه ها را ببینیم که حق کجا نشسته و باطل کجاست؟ باید به این وضوح از حق برسیم که با یقین پشت حق درآییم! اجر شهید هم به خاطر همین است در صحنه های مباهله حق را دیده و با جانش در این صحنه حضور یافته و خدا به او برای این مهم پاداش شهادت را به او می دهد.
نکته دیگر اینکه هم باید خود را گونه ای بار بیاوریم که هیچگاه فریب هیچ چیز برای پاسداشت حق را نخوریم و هم خود را خالی از نبرد حق و باطل ندانیم و در همه صحنه ها و عرصه ها به حق بودن بیاندیشیم! و هم برای دریافت هدایت نهایی از خدا یاری طلبیم و سرنوشت مطلوب خودمان را به خدا واگذاریم که خدا بهترین هادی است.
به قلم: محسن دیناروند
