بچگی

یا لطیف 
سلام و ادب.

  بچه های امروز بیشتر می فهمند اما لزوما این بیشتر فهمیدن نشانه باهوشی نیست و یا نشانه خوبی هم ممکن است نباشد. 

کودکی که فیلم های بزرگسال می بیند و بیشتر اوقاتش با پدر و مادر به عنوان دو بزرگسال سپری می شود ، بچه ای که بسیاری از وقتش پای گوشی همراه است قاعدتا مطالبی یاد می گیرد فراتر از سنش برخلاف دوران ما که فوتبالیستها، زی زی گولو  را می دیدم. دابره لغاتمان بیشتر در گروه خانواده پر جمعیت آن روزها و همسالان بود. 

ما بچگی کردیم، پدران و مادران ما به ما فرصت بچگی کردن دادند ولی امروزه پدران و مادران برای اینکه به دیگران ثابت کنند که فرزندشان چه نابغه ای است او را در کلاس های متعدد زبان و کامپیوتر و... ثبت نام می کنند و یا اینکه می خواهند به زعم خودشان برایشان سنگ تمام بگدارند یا به دلایل دیگر فرصت بچگی کردن را از بچه ها می گیرند و این است که کودک امروزی بدون طی دوران کودکی و حتی نوجوانی وارد دنیای بزرگسالی شده، حرف های بزرگسالانه هم از زبان کودک به خاطر شیرین زبانی کودک بسیار جذاب است برای ما بزرگتر ها و تبعات این اتفاق به احتمال قوی در نسل آینده قابل مشاهده است.
 
بنا بر این به نظر می رسد برای نجات آینده فرزندانمان لازم است به آنها حق بچگی کردن بدهیم، بگذاریم بازی کنند، تحرک داشته باشند، حرف های کودکانه بزنند، اوقات فراغت داشته باشند. علاقه خودشان را بشناسند،تونایی های خودشان را درک کنند. آری باید اجازه دهیم که بچه های مان با سپری کردن دوران کودکی و نوجوانی به جوانی و شکوفایی برسند.

 

                               محسن دیناروند 

 

پی نوشت: 
امام کاظم علیه السلام :تُسْتَحَبُّ عَرامَةُ الصَّبىِّ فى صِغَرِهِ لِیَکونَ حَلیما فى کِـبَرِهِ، ما یَنْبَغىاَنْ یَکونَ اِلاّ هکَذا ؛

خوب است بچّه در کودکى بازى گوش باشد تا در بزرگ سالى بردبار گردد و شایستهنیست که جز این باشد .