یا الله
سلام
هدف اخلاق رساندن انسان به سعادت است، سعادت را در کلمه امروزی بخواهیم تعریف کنیم می توان آن را در خوشبختی یافت.
در واقع اخلاق می خواهد آدم را خوشبخت کند!
اگر می خواهیم به خوشبختی برسیم آن را در اخلاق جستو کنیم.
چه می کشم
از دست تو
وقتی
که پنهانی
برایم تو عاشقانه می خوانی؟
چه می کشد
از دست تو دلم
همان گاهی
که می روی تا جان ببازی
برایم با بی خبری!
تو آری
سرانجام همان راهی
که عاقبت برایم
فقط تو می مانی
شعرِ #محسن_دیناروند
#عاشقانه_ها
#همسرانه
لینک
یا الله
سلام
آنچه باید بیاید اخلاق است و آنچه باید برود بی اخلاقی است؛ با آمد و رفت آدم ها منهای توجه به اخلاق نتنها چیزی در جامعه به سمت مثبت کشیده نمی شود بلکه مخرب است و بر بن بست ها می افزاید!
نتیجه آمدن آدم های خوب در جایی که به اخلاق بی توجه است تنها کاری که می کند این است که از همان آدم خوب یک آدم بد می سازد.
راه درست، توجه و بازآفرینی اخلاق در هر سیستم اجتماعی است از خانواده تا حکومت!
#دکتر_محسن_دیناروند
یا الله
سلام
چندوقت پیش به پیشنهاد دوستی عضو کانالی شدم با تعداد حدود ۴۱۵ هزار عضو.
صاحب آن مدرک مرتبط با تربیت ازجمله روانشاسی، اخلاق و فلسفه تربیت و این قبیل نداشت!
در حوزه تربیت و خانواده فعال است. چند وقت پیش هم همایشی گذاشت که خیلی ها شرکت کردند و شلوغ بود!
مردم پول دادند که بنشینند پای یک عده نابلد و ناکارشناس نا مثلا اینجور بشنوند که اگر مرد سلطه جو بود زن نباید شبیه او سلطه جو باشد این شباهت در خانه دعوا ایجاد میکند! در واقع زن باید سلطه پذیر باشد!
دوستانم! شما رو به خدا قبل از اینکه بنشیید پای درس یک نفر قبل از اینکه پولتان را خرج کنید تحقیق کنید! به زندگی خودتان با استفاده از افراد ناآگاه ضربه و آسیب نزنید.
یا الله
سلام
هوادار حسین(ع) آن کسی است که یزیدِ پشیمان را بپذیرد!
#دکتر_محسن_دیناروند
یا الله
سلام
قبل تر ها تصورم این بود که وقتی مشکلی در حوزه اجتماعی هست، صاحب مشکل یا نمیداند که چه چیز رخ داده یا توانایی حل مشکل را ندارد.
اما به تجربه آموختم در بیشتر مشکلات، صاحبان امر، هم آگاهی به مشکل و راه حل آن را داشتند هم توانایی حل آن را! اما خود، تمایل و اراده ای برای رهایی از مشکل را نداشتند!
روشن است که این عدم تمایل و اراده حل مشکل را باید در کلیدواژه منفعت طلبی جستجو کرد.
پس اگر دیدیم مشکلی در جایی هست، اولین و شاید تنها عامل آن را در منافع صاحبان آن مشکل ببینیم! یعنی ببینید آن مشکل نسبت به حل آن چه منافع بیشتر مادی و غیرمادی برای صاحب مشکل دارد؟
همین تعارض منافع بین مشکلات و حل مشکلات نزد صاحب آن، عامل عمده باقی ماندن مشکلات و حتی توسعه آن هاست.
#دکتر_محسن_دیناروند
یا الله
سلام
تعامل با دنیا با هدف تامین منافع ملی، همراه پاسداشت عزت ملی امری حیاتی و بدیهی است.
لذا در تعامل با دنیا توجه به این دو امر باید اصل باشد، یکی تامین منافع ملی و دیگری حفظ عزت ملی.
#دکتر_محسن_دیناروند
یا الله
سلام
پافشاری بر چیزی که هیچگونه نفع راهبردی ندارد از بی فکری هاست.
#دکتر_محسن_دیناروند
یا الله
سلام
تواضع زیاد و خارج از دایره عقل، می تواند نشانه یکی از این سه چیز باشد، غرور،حماقت یا ریا!
#دکتر_محسن_دیناروند
چرا تعداد زیادی از کوفیان که امام حسین ع را دعوت کردند و در میانشان خواص هم بودند، در لحظات آخر دست از یاری امام برداشتند و بعضاً روبروی امام ایستادند؟
#پاسخ:
برای پاسخ لازم است تاریخ کوفه و عاشورا دقیق مطالعه و تحلیل شود.
واقعیت این است که کوفه دو قطبی بود یکی شیعیان و دیگری امویون!
در تاریخ آمده که کوفه ۶۰ هزار جنگجو داشته که در جنگهای مختلفی حضور داشتند یعنی آدمهای ترسویی هم نبودند.
بنا به تاریخ مسلم از ۱۸ هزار برای امام بیعت گرفت! یعنی ۴۲ هزار جنگجوی دیگر اصلا علوی نبودند و دعوتی نتنها نداشته بلکه در جبهه مقابل بودند.
از دلایل در اقلیت بودن شیعیان کوفه این بود که مسلم برای حفظ جان، زندگی مخفیانه در کوفه داشت و علامتی است بر همین موضوع که شیعیان در کوفه در اقلیت بودند.
یعنی اگر هم،همه آنها میماندند باز هم نسبت ۱۸ هزار به ۴۲ هزار بود!همین جمعیت کم باعث شد نتیجه جنگ به لحاظ نظامی از قبل مشخص باشد و نا امید شوند.
در این فضا که حکومت در کوفه اموی بود با دو عامل استبدادی و تطمیع مالی توانستند دل همانها را خالی کنند!
در قبیله نیز هر وقت سران تصمیمی می گرفتند بقیه هم پیروی می کردند،امویان با زور یا تطمیع سران را از پای درآوردند و به تبع آن گروه گروه از بیعت کنندگان، بیعت شکستند!
ناامیدی از کسب پیروزی در جنگ هم دلیل دیگری بود که شیعیان کوفه را از یاری امام ع باز داشت! مخصوصا پس از شهادت مسلم دیگر یک ذره امید پیروزی نبود! این ناامیدی محصول نگاه مادیگرایانه به زندگی است. اگر نگاه مردم به مسائل نگاه راهبردی بود قطعا این همه، شانه خالی نمیکردند.
در این اوضاع امام هم محاصره بود! یعنی اگر کوفیان هم میخواستند که یاری کنند برایشان فراهم نبود! مثلاّ حبیب ابن مظاهر ۶۰ نفر برای کمک آوردند ولی موفق نشدند به خاطر همین محاصره! در روایات هست تعداد کمی در روز عاشورا از لشکر دشمن به امام پیوستند این یعنی محاصره به حدی بوده که برای ورود به لشکر امام تنها راه موجود حضور در لشکر دشمن بوده است.
با این حال شیعیان کوفه به هیچ وجه در مقابل امام ع نیاستادند! در لشکر یزیدیان که حدود ۳۰ هزار بوده همه اموی بودند و در میانشان شیعه نبود!
شیعیان کوفه یا در خفقان استبدادی حکومت اموی کوفه گیر کرده بودند یا زندان بودند یا از کوفه فرار کردند تا به زور به جنگ آورده نشوند و به هر دری زدند تا در مقابل امام قرار نگیرند.
این تحلیل با دو نکته قابل پذیرش است!یکی لعن هایی که در زیارت عاشوراست که در این لعن ها هیچوقت شیعیان کوفه لعن نشدند.این نکته زمانی مهم است که دقت کنیم کسانی مورد لعن گرفتند همگی در نبرد عاشورا مقابل امام بودند! اینکه از سران شیعه و یا عموم شیعه لعن نشدند نشان میدهد شیعیان کوفه هرگز به دشمنی با حسین ع شمشیر نزده اند.
و نکته دوم هم عبارتی است که امام برای وصف آن مردم ذکر کرده که میگوید خذولنا! یعنی تنهایم گذاشتند! امام نفرمودند بر له من شمشیر کشیدند!
اینجا یک سوالی هم میتوان طرح کرد و آن اینکه آیا تنها گذاشتن امام که کار بدی هم بوده هرچند بی اثر در نتیجه نظامی جنگ،فقط مختص به کوفیان بوده؟ پاسخ به این سوال میتواند به ما کمک کند که بفهمیم در آن زمان چه چیز بر فضای جامعه حاکم بوده!
بنا به روایات، حدود ۵۰۰ نفر همراه امام از مکه به سمت کوفه حرکت کردند! یک اینکه چرا فقط ۵۰۰ نفر؟آیا غیر کوفیان همینقدر بودند؟ معلوم است که جو بر مکه و مدینه هم خفقان داشته و مستبدانه و غیر شیعه بوده که از آن همه،فقط۵۰۰ نفر حاضر شدند همراه امام باشند! از طرفی پس از شنیدن خبر شهادت مسلم که در نزدیکی های بصره خبر به لشکر امام رسید بسیاری از همان تعداد کم هم دست از یاری امام کشیدند و به کمتر از ۱۰۰ نفر در کربلا رسید! یعنی بیشتر ریزش نیروهای امام قبل از حضور در کربلا بوده! حالا اینطور به ما وانمود شده که شب عاشورا خیلی ها رفتند! نه! این واقعیت تاریخی نیست. دست بر قضا در شب عاشورا که امام از یارانشان خواستند بروند و بیعت را برداشتند کمتر کسی رفت بلکه ماندند و ابراز وفاداری کردند!
قیامهای خونخواهی حسین ع را هم بعدها همین علویون راه انداختند که از همراهی نکردنشان پشیمان شدند وگرنه اموی ها که توبه نکردند!
دلیل دیگر این بود که شیعیان آن عصر یک نگاه عمیق اندیشه ای همراه با پیوست قلبی شدید در مورد دین نداشتند. سطحی نگری و عرف گرایی نسبت به شناخت دین باعث شد نگاهشان به سخن و راه امام کور باشد.
در مقام دفاع از رفتار شیعیان کوفه نیستم ولی بر آنم تا با تحلیل واقعیت ها به تحلیل درست برسیم و از ساده سازی موضوع دوری کنیم.
اگر شیعیان آن عصر به این وسعت نگاه رسیده بودند که پیروی از امام در صحنه کربلا میتواند چه آثار مثبتی داشته باشد که حتی با قیام مختار هم مدتی به آن رسیدند هیچوقت پشت امام را خالی نمیکردند! ولی کوتاه بینی و منش دیناگرایانه آنها مهمترین عوامل این ضعف تاریخی اشان بود.
ضعفی که امروزه نیز در کمین ماست و باید بیشتر در این زمینه مراقب خود باشیم که در تله کوتاه اندیشی و دنیاطلبی و شناخت سطحی و عرفی از دین نیافتیم.
#دکتر_محسن_دیناروند
