احترام به تفاوت های فردی
یا الله
سلام
در دوران نوجوانی ام،مثل الان دوچرخه سواری هم ِلذت داشت هم مد بود و برای ما که روستایمان کنار رودخانه بود،شنا هم همین حکم را داشت.
در اینکه آن موقع چرا نه دوچرخه سورای یادگرفتم و نه شنا را؟در خاطرم نیست فقط یادم می آید به دوچرخه علاقه داشتم و سعی میکردم بیاموزم اما کسی که آموزشم دهد نبود.در مورد شنا هم همینطور!
وقتی دیگرانی که مرا میشناسند،میفهمند که نه شنا بلدم و نه دوچرخه با تعجب میپرسند مگر میشود بچه فلان محله باشی و دست کم شنا بلد نباشی؟
بگذریم از این بحث که چرا سَرم در شنا و دوچرخه بی کلاه مانده؛از این تجربه میخواهم به پدر_مادرها بگویم اگر فرزندتان مثل به بچه های اطرافش نسبت به چیزی که عموم بچه ها بلد بودند یا تمایل داشتند، تمایل نداشت و یاد نگرفت به هیچ وجه رویکرد سرزنش گرایانه و ناامید شدن از او را در پیش نگیرید و هرگز دنبال این نباشید که هر طور شده او هم با تواناییها و تمایلات جمعی حرکت کند و اینطور او را محکوم به سرکوب خودش نکنید!
الان در حال تمام شدن دهه چهارم زندگی ام هستم در حالی که شنا و دوچرخه بلد نیستم ولی زندگی میکنم بی آنکه کمبود این دو را حس کنم!
واقعیت این است که قرار نیست همه چیز بدانیم یا همه کاره باشیم.اگر من شنا نمیدانم دیگری نمی تواند مثلا مثل من داستان بگوید!
اگر خانواده ام به تفاوت فردی من با جمع احترام نمیگذاشت و مرا به واسطه آن مرا سرکوب و مجازات میکرد،چنان به خود میباختم که نتوانم دیگر استعدادهایم را شناسایی و پرورش دهم.
بیاییم در همه جا به تفاوتهای فردی همدیگر احترام بگذاریم که زندگی با نمایش همین تفاوت ها زیباست.
