اشتباهات ما در ماجرای زهرا رحیمی!
یا الله
سلام
چند روزی است که ماجرای هدیه روز پدر زهرا رحیمی ترکانده! اما آیا او کار درست را کرده؟ یا ما در ستایش او هم درست رفتار کردیم؟
همکاری دارم که سه فرزند دارد دوتای اولی پسر و آخری دختر، یک حرف زیبایی زد! او به من گفت وقتی دخترم متولد شد آن وقت بود که فهمیدم پدر بودن چه مزه ای دارد!
اگر راستش را هم بخواهید واقعیت امر هم همین است و دختر ها معمولا برای خانواده دلسوزتر و خاص ترند!
حالا پیرامون هدیه زهرا رحیمی ورزشکار نوجوان کشورمان به پدرش لازم است نکاتی بیان شود که کمتر دیده و گفته شده است.
اول اینکه در برخی سایت ها کامنت ها را که میخواندم بسیاری از فرزندان و به خصوص دختر خانم ها حسرت می خوردند که چرا آنها نمی توانند اینچنین کاری کنند! نه حسادت یا هرچیزی شبیه آن که حسرت!
دختری نوشته بود کاش من هم می توانستم برای پدرم یک خانه کوچک بخرم تا از ۲۵ سال مستاجری خلاص شود!
از این قبیل آرزوها و حسرت ها زیاد بود و هست، لذا شاید اولین اشتباه در رونق دادن به اینگونه خبرها همین حسرت به دل ماندن ها باشد و همین آه ها! آخر مگر چند نفر می توانند چنین کادویی بخرند؟ درست که این ورزشکار زحمت کشیده ولی پهلوانی چه می شود؟ پهلوانی زمانی است که انسان در عین حالیکه قدرتش را دارد از خواسته اش می گذرد! اشتباه ما در مواجهه با کار زهرا رحیمی این است که به او رسم پهلوانی را نمی آموزیم که او را به خاطر کارش تشویق هم می کنیم! نمی آموزیم که بعضی وقت ها به رسم پهلوانی باید از برخی چیزها گذشت مثلا همین بوق و کرنا کردن کادوی ۱۰ میلیاردی!
دومین خطای ما این است که نه به خانم رحیمی که به تمام جامعه این نگاه عام را تزریق و تقویت می کنیم که پول و ثروت گره گشای تمام دردها و زخم هاست! این رواج مادیگرایی به نفع هیچ کس هم نیست!
سوم هم اینکه روش حل مسئله را نه به این نوجوان و نه دیگران را درست نیاموختیم! اینکه قهرمان المپیک شویم تا پولدار شویم که نمی شود راه حل! مگر چند نفر می توانند به این قهرمانی دست یایند؟ اینکه با خریدن یک ماشین ۱۰ میلیاردی برای پدر هم نشد راه حل رفع مشکلات اقتصادی؟ اگر همین خودرو خدایی ناکرده دچار سانحه شود بعد چه؟ نگاه کنید ما وقتی صحبت از راه حل می کنیم دقیقا داریم روی راه حلی صحبت میکنیم که مورد بهره گیری عموم باشد نه فقط ثروتمندانی که می توانند با پول همه چیز را بخرند! حتی محبت پدران و مادران و همه جامعه را! و این حسی است که میانگین مخاطبان و اغلب نوجوانان در واکنش به ماجرای این کادو از جامعه می گیرند! آقا به خدا بس است با روح و روان این مردم بازی کردن! مردمی که شاید برای خرید نان روزانه هم منتظر یارانه باشند!
در مجموع ما لازم است آموزش راه حل را به جامعه بیاموزیم نه خود درگیر ناراه ها شویم!
نکته چهارم نه! که مهمترین نکته اینکه چرا به این خانم ورزشکار، خانواده و همه جامعه نمی آموزیم که سبک زندگی درست را! اینکه تمام دارایی را آدم بدهد برود برای یک کادو این روش درستی است؟ شما این را گسترش بدهید آدم به کجا می رسد؟ ضمن اینکه یک پدر دوست دارد قهرمان زندگی باشد!
من پدر را نه تنها کادوی میلیاردی فرزندم خوشحال نمی کند که علاوه بر ادله بالا به خاطر نادیده گرفتن آینده اش مرا دچار رنج میکند! آینده ای که او باید بدون منِ پدر تجربه کند! او اگر در آینده نتواند با چنین کاری سوپرمن خانواده باشد رنج های روحی زیادی را خواهد چشید و کار را دشوار برای ما!
