بی اعتنایی به چه چیز؟
یا الله
سلام
در صورت بها یافتن نزد حاکمان، چاپلوس ها حاکمان را ذلیل و حکومتشان را زمین می زنند. چاپلوس ها واقعیات را از دید حاکم پنهان می کنند. برآورد دروغ به خورد حکومت ها می دهند و با چاپلوسی در صدد کسب منافع خود هستند!
هر حاکمی که بخواهد از حکومتش مراقبت کند باید دست چاپلوسان را از سطوح مختلف قدرت کوتاه کند!
امام حسین علیه السلام در این باره می فرمایند: مَن اَحَبَّکَ نَهاکَ وَ مَن اَبغَضَکَ اَغراک؛ (بحار الانوار،ج75،ص128) که تو را دوست دارد، از تو انتقاد می کند و کسی که با تو دشمنی دارد، از تو تعریف و تمجید می کند!
هرچند در همه امور حتی امور خانوادگی نیز چنین است اما بیشترین تطبیق این حدیث شریف را می توان در زمره حکمرانی دانست که راه حکمرانان را گوش دادن به انتقادها و گرفتار نشدن در دام چاپلوسی ها معرفی می کند.
اولین گام زنده ماندن امید در دل ها این است که حرف هایشان شنیده شود و در مقابل نیز اولین گام ناامیدی بستن این راه و گشودن مسیر چاپلوسی است!
در روایتی گرانبها از پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله آمده است که فرمودند: احْثُوا فِی وُجُوهِ الْمَدَّاحِینَ التُّرَاب؛(من لا یحضره الفقیه، ج4، ص 11) یعنی به صورت چاپلوسان خاک بپاشید!
خاک بپاشید کمش یعنی اعتنا نکنید، بها ندهید! عبارت تندی است این خاک پاشیدن! و این صراحت و تندی بیانگر این است که در ترک چاپلوسی و عدم اعتنا به آن، هیچ شکی و راهی برای نرمش نیست! علتش هم خطری است که چاپلوسی ها، انسان ها به طور خاص و حکومت ها را به طور عام تهدید می کند.
اولین کاری که هر کسی که قدرتی دارد باید انجام دهد در حد قدرتش، اگر یک کلاس درس باشد یا یک کشور یک کانال شخصی در فضای مجازی باشد یا یک شبکه تلویزیونی و ... این است که راه را بر جولان چاپلوسان ببندد. این کار را کرد نفعش را خواهد چشید اگر نه جایی خواهد فهمید باخته که آب رفته به جوی باز نمی گردد.
درباره مفهوم چاپلوسی نیز امام علی علیه السلام آن را زیاده روی در ثناگویی و ستایش کردن دانسته اند.
اینکه واقعیت ها را پنهان کنند و کاستی ها را ناگفته بگذارند و اینگونه چشم ها را کور و ذهن ها را قفل می کنند و در نهایت انسان را سمت پرتگاه می کشانند.
به قلم: دکتر محسن دیناروند.
